algemeen
1 - 6
afscheidsinterview Matthieu, bestuurslid Sponsoring & communicatie
Na negen jaar stopt Matthieu van der Heiden als bestuurslid Sponsoring en Communicatie bij MHC Soest. In dit interview kijkt hij terug op die periode.
"De club is een belangrijk deel van de opvoeding van je kinderen. Dat is zo enorm waardevol, dat mag je niet onderschatten”.
Hoe kwam je er destijds bij om als vrijwilliger bestuurslid Sponsoring en communicatie te worden?
Ik ben zelf geen hockeyer en ik zag dat veel vrijwilligers mijn kinderen trainden en coachten. Toen ben ik op iemand in het bestuur afgelopen en heb aangegeven dat ze me altijd mochten bellen als ik ergens mee kon helpen, maar dat het dan niet met hockeytechniek te maken moest hebben. En een paar weken later belde toenmalig voorzitter Bart me en vroeg of ik zin had in de portefeuille Sponsoring en communicatie. En zo is het balletje gaan rollen.
Geef eens wat voorbeelden van wat er in jouw periode allemaal bereikt is.
In de afgelopen negen jaarhebben we als bestuur veel gedaan en veel behaald. Heel concreet: veld 1 en 2 zijn vernieuwd, er zijn velden bijgekomen (vierde veld en miniveld) en het terras is vernieuwd.Verder zijn we er met elkaar in geslaagd om het wantrouwen in het begin naar het bestuur om te zetten in vertrouwen. Ook de financiële problemen van de beginjaren zijn omgezet: we zijn nu financieel gezond, zonder veel contributieverhogingen in die negen jaren (we hebben een van de laagste hockeycontributies in de regio). Dat hebben we bereikt door meer inkomsten oa uit de kleding en de sponsoren te genereren en strak op de kosten te managen. Ik ben er bovendien trots op hoe wij in de coronatijd als club de grens hebben opgezocht om zo veel mogelijk open en actief te blijven, om afleiding te geven aan onze jeugd en te blijven bewegen, zonder de gezondheid in gevaar te brengen.
Wow, alles bij elkaar is dat zeker iets om trots op te zijn! Wat waren voor jou de meest in het oog springende zaken vanuit Sponsoring en communicatie?
Er is veel geld voor de club verdiend met de jaarlijkse Groteclubactie en door de kleding in eigen beheer te brengen met mooie shirtsponsoren. De communicatie met de leden heeft zich verder ontwikkeld met de LISA-app en social media, de familieclub is weer in ere hersteld, om maar wat te noemen.Heel bijzonder was het plakplaatjesboek van het vorige lustrum dat ik met mijn commissies heb neergezet. Dus ja ik ben trots maar er blijft altijd iets te wensen over. Het kan natuurlijk altijd beter en meer, maar het blijft ook een vrijwilligersjob naast je werk en naast je gezin.
Hoe kijk je terug op die 9 jaar in het bestuur?
Een functie in het bestuur heeft mooie en soms ook iets minder mooie kanten, daar ben ik heel eerlijk in. Ik heb veel mooie dingen meegemaakt en met heel veel leuke mensen samengewerkt in het bestuur en in de commissies. In piekperiodes waren er wel eens weken waar ik als bestuurslid 10 tot 20 uur voor de clubbezig was, naast mijn baan en gezinsleven. Maar met leuke mensen om je heen pak je door en zet je iets moois met elkaar neer. Daar doe je het uiteindelijk voor. Wanneer je gemopper en kritiek van de leden ervoor terugkrijgt, dan kijk ik daar met minder plezier op terug. Mensen vergeten dat je als bestuurslid niet betaald wordt en dat je het naast al je andere werkzaamheden doet. Of mensen denken dat je er zelf iets aan overhoudt, dat je profijt trekt uit de beslissingen. Daar schrik ik van. Natuurlijk mogen leden kritiek hebben. Tegen die leden wil ik zeggen: blijf niet langs de zijlijn staan maar draag zelf een steentje bij aan de oplossing. Daar is iedereen mee geholpen. Omdat het zin heeft wat je doet, geeft het voldoening. En vanuit een bestuursfunctie leer je echt enorm veel mensen op de club kennen, gezellige, sportieve mensen. Leuke mensen met wie je het allemaal doet. Dus ja, al met al kijk ik met plezier terug.
Raad je ouders van jeugdleden dan ook een vrijwilligersfunctie aan?
Volmondig ja. En dan niet zozeer voor henzelf. Ik ben er na negen jaar achtergekomen dat de club een belangrijk deel van opvoeding van je kinderen is. Ze leren hier veel, ze bouwen aan hun karakter door met tegenslagen om te gaan: verlies, net niet in de selectie, toch niet met je vrienden in het team, niet op de plek die je wilde, een coach die jou niet begrijpt, een scheids die het juist op jou voorzien lijkt te hebben. Ze leren door te zetten, elk jaar weer met een nieuw team je plek te vinden en plezier te hebben. Een groot sociaal netwerk te creëren. Beslissingen te nemen als scheidsrechter, standvastig terwijl allemaal mensen (ook ouders langs de lijn) het niet met je eens zijn, je coach tegenspreken als je het anders ziet, dat beargumenteren en proberen te overtuigen. Samen als team verdriet hebben en plezier delen. Een team te vormen samen en toch ruimte te nemen voor jou als individu. Allemaal dingen die mijn kinderen later ook in het echte leven meemaken, maar die ze hier al geoefend hebben. En niet met mij maar met hun teamgenoten en alle vrijwilligers die hier rondlopen en actief zijn. Dat is zo enorm waardevol, dat mag je niet onderschatten
Dan vind ik dat je als ouders ook iets terug moet doen voor de club, om dat allemaal draaiende te houden, direct of indirect. En dan kan je wat mij betreft niet alleen maar langs de lijn staan, letterlijk en figuurlijk. Er zijn zo veel vacatures bij de club te vervullen, ook door mensen zonder hockey-ervaring, net als ik destijds. Terugkijkend, met de kennis van nu, zou ik het zelf zo weer gedaan hebben, de club staat er nu beter voor dan toen ik begon, ik heb het leuk gehad en mijn kinderen hebben het hier goed gehad. Dus ik raad het echt iedereen aan.
Tot slot wil ik iedereen met wie ik hier op de club heb samengewerkt, die ervoor gezorgd hebben dat het zo leuk was. Bedankt allemaal en tot ziens op de club!
